Moedig, compromisloos, een crimefighter, strijder tegen het onrecht, misdaadverslaggever, de beste journalist van Nederland: hij was het allemaal. Toch is de enige manier waarop Peter R. de Vries herinnerd wilde worden ‘als goede vader’. Deze man, wat een held! Een boegbeeld voor de journalistiek en voor heel Nederland. Iemand waar ik mee opgroeide (Peter R. de Vries Misdaadverslaggever op SBS6), die geschiedenis schreef vlak voordat ik aan de opleiding Journalistiek begon (Puttense Moordzaak, Joran van der Sloot) en iemand die mijn vader had kunnen zijn.
Beeld: Fotopersbureau Edwin Janssen
Een vakman
Als journalist is het loslaten van emoties één van de eerste dingen die je leert tijdens de opleiding. Je moet feitelijk zijn, objectief blijven, in staat zijn om zonder blikken en blozen de grootste bad guys te interviewen. Je persoonlijke gevoelens spelen geen rol. De journalistiek is een vak, je werk en Peter was een echte vakman. Hij kon als geen ander feiten en fictie van elkaar scheiden. Hij was belangeloos, kritisch, had contacten in de boven- en onderwereld en zette dit in voor de goede zaak. Het zorgde hier en daar wel eens voor een relletje, maar ook daarmee wist hij publiciteit te pakken voor de zaken waar hij voor stond. Een vakman pur sang.
Misdaadgeschiedenis
Ik weet pas sinds zijn overlijden dat Peter, net als ik, als schrijvend journalist is begonnen: in maart 1978 bij De Telegraaf. Als millennial ken ik hem van zijn crimeprogramma op SBS6: Peter R. de Vries Misdaadverslaggever. Natuurlijk ook van de vele zaken waar hij daarna zijn tanden in zette, maar de eerste keer dat ik Peter R. de Vries zag was in zijn televisieprogramma. De eerste jaren (ik was 10 toen hij in 1995 begon) was hij voor mij niet meer dan een man met een snor en een gekke stem, die elke aflevering steevast afsloot met: “Zorg dat u klaarzit, dan heeft u altijd een alibi”. Later ben ik de uitzendingen rondom de Puttense Moordzaak gaan volgen en zag ik hoe Peter geschiedenis schreef, door één van de grootste blunders in de Nederlandse rechtspraak aan de kaak te stellen. Een vakman pur sang.
“Hey Mabel, ken jij mij nog?”
Peter R. de Vries is er de afgelopen 40 jaar eigenlijk altijd geweest. Waar het ene dossier na 25 jaar succesvol werd gesloten, heropende hij ondertussen alweer de volgende cold case. “Hey Mabel, ken jij mij nog? Van die lange, met die blaffer”. En “Conjooo man Patrick, ze begon helemaal te trillen”. Uitspraken die ik nooit meer zal vergeten! Zijn belangeloze inzet voor nabestaanden van slachtoffers als Natalee Holloway, Nicky Verstappen, Marianne Vaatstra en Tanja Groen zijn allemaal zaken die dankzij de inzet van Peter onderdeel zijn geworden van de Nederlandse misdaadgeschiedenis. Een vakman pur sang.
Een vader pur sang
Toch noemde Peter maar één ding, toen Ruud de Wild hem in een interview vroeg hoe hij herinnerd wil worden in het achtuurjournaal: “Dat ik een goede vader was”. En laten we eerlijk zijn: de rest doet er ook niet toe, zeker niet met de kennis van nu! Want hoewel De Vries als verslaggever en crimefighter zaken heel feitelijk kon benaderen en soms misschien een beetje nors overkwam, was hij ook een lieve man: een vader pur sang! Dit zagen we o.a. toen Peter voor een documentaire over de Meet Kate Foundation naar Ghana afreisde, waar zijn dochter Kelly als vrijwilliger een school had opgezet. Peter kon zijn tranen nauwelijks de baas en zei enorm trots te zijn. Een bekend beeld, dat deze dagen veel voorbij komt in memorials voor de overleden journalist.
Peters liefde voor zijn kinderen bleek ook uit de samenwerking met zijn zoon Royce. In januari 2014 richtten de twee PR Sportmanagement bv. op, een bedrijf in de voetbalmakelaarij. In december 2017 werd de familieholding uitgebreid met een advocatenkantoor: De Vries & Kasem, een samenwerking met strafrechtadvocaat Khalid Kasem en vijf andere juristen. Royce de Vries is ook juridisch geschoold en werkt als advocaat voor het kantoor. Peter was algemeen directeur. Nu hij is overleden, laat hij de bedrijven na aan zijn zoon.
Andere momenten waarop Peters vaderhart tot uiting kwam, zijn de momenten waarop hij over Nicky Verstappen sprak. Ik kan me bijna niet voorstellen hoe intens het contact met de familie moet zijn geweest, als je samen meer dan 25 jaar vecht om de moordenaar van Nicky te kunnen vervolgen! De beelden waarop Peter met een breekbare stem over het Ajax-shirt van Nicky vertelt – dat altijd een ereplek op zijn kantoor heeft gehad – en het moment waarop Peter en Berthie Verstappen elkaar in de armen vliegen, na de vervolging van Jos B., staan op mijn netvlies gebrand.
Door de moed waarmee hij zijn werk deed, zijn passie, bevlogenheid, zijn gevoel voor rechtvaardigheid en de empathie voor mensen die onrecht werd aangedaan – kunnen we ons allemaal wel voorstellen wat een geweldige vader Peter R. de Vries moet zijn geweest! Een enorm gemis voor zijn nabestaanden, voor de Nederlandse journalistiek en voor ons allemaal.