Er is online iets over mij geschreven. Niet iets waar ik blij van werd, maar vooral iets dat me verbaasde. Want de toon was hard, en de boodschap voelde ver weg van wie ik ben en wat ik doe.
Ik heb de dame in kwestie vriendelijk gevraagd om de content te verwijderen. Niet om de regie over het verhaal terug te pakken, maar om misverstanden geen groter podium te geven. Ik geloof in duidelijke communicatie en wederzijds respect, ook als je elkaar niet begrijpt.
Maar vanaf hier laat ik het los.
Niet omdat het me koud laat, maar omdat ik weet dat je niet kunt bepalen wat anderen over je zeggen. Wat je wél kunt bepalen, is hoe je zelf reageert. En ik kies ervoor om mijn energie te steken in wat ik belangrijk vind. In mijn werk. Mijn mensen. Mijn eigen pad.
Je eigen reactie is je kracht: reageren kun je leren!
Het is makkelijk om je te laten meeslepen. Om te reageren, te verdedigen, recht te zetten. Maar dat kost tijd, aandacht en vaak ook gemoedsrust. Geloof me, ik heb het geprobeerd! Je belandt in een spel waarvan de spelregels vaag zijn en het doel onduidelijk. Want wanneer is het genoeg? Wie beslist of het ‘rechtgezet’ is?
Ik heb geleerd dat je niet in elk verhaal hoeft te springen waarin je naam genoemd wordt. Je hoeft niet aan te schuiven bij elk gesprek dat over je gevoerd wordt. Soms is je afwezigheid juist de meest duidelijke aanwezigheid.
Dat betekent niet dat ik geen mening heb. Of dat ik over me heen laat lopen. Het betekent dat ik kies. Waar ik wél iets mee wil. Wat ik belangrijk vind. Wat mij vooruit helpt. En dat is niet deze situatie. Niet dit verhaal. Niet deze toon.
Wat je aandacht geeft groeit
Als er iets is waar ik de afgelopen jaren veel over heb geleerd, dan is het dat. Wat je aandacht geeft, groeit. Dus als ik blijf praten over wat er online is verschenen – hoe onterecht ook – dan geef ik het gewicht. Dan maak ik het belangrijker dan het is. Dan trek ik er mensen mee in die er niets mee te maken hebben.
En dat is precies wat ik niet wil.
Ik wil ruimte maken voor wat ík belangrijk vind. Voor creativiteit. Voor verbinding. Voor verhalen die wel kloppen, en wel bijdragen. Voor mensen die écht luisteren, en elkaar iets gunnen.
Niet alles is jouw verhaal
Er zijn versies van jou in omloop die niet van jou zijn. Dingen die mensen denken, zeggen of schrijven. Soms positief. Soms niet. En dat is oké. Niet iedereen hoeft je te begrijpen. Niet iedereen hóeft jouw waarheid te kennen. Je hoeft het alleen zelf te doen.
Je hoeft niet in elke spiegel te kijken die iemand voor je ophoudt. Soms zie je daarin vooral hun blik, niet jouw gezicht.
Leestip: Blogger vinden? Zo vind je de juiste copy voor je bedrijf
Het gesprek dat je niet voert
We denken vaak dat we moeten reageren om sterk te zijn. Maar soms is juist het tegenovergestelde waar. Soms zit er kracht in het níét voeren van een gesprek. In weten dat je meer bent dan wat anderen van je vinden. En dat je tijd, aandacht en energie waardevolle valuta zijn.
Ik kies ervoor om me niet te verliezen in een strijd die mij niets oplevert. Niet op professioneel vlak, niet persoonlijk, en zeker niet op het gebied van mijn eigen ontwikkeling. Wat ik wil bouwen, groeit niet van tegenreacties. Het groeit van focus, vertrouwen en nieuwe stappen.
Niet reageren is ook kiezen
Dus dit is geen zwijgen. Dit is een keuze. Een keuze om niet in te zoomen op iets wat mij niet definieert. Een keuze om mijn eigen verhaal weer op te pakken. Om verder te bouwen waar ik gebleven was. Zonder uitleg, zonder drama, zonder omkijken.
Voor wie me echt kent, hoeft er niets uitgelegd te worden. En wie me niet kent, mag altijd vragen stellen. Maar dit hoofdstuk? Dat leg ik bewust weg.